ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜೀವನದ ಧ್ಯೇಯ, ಆಗು-ಹೋಗುಗಳ ಉದ್ದೇಶ, ನಮ್ಮ ಮಂದಹಾಸ, ನಾಚಿಕೆ, ನಗು ಅಳುಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವೇ ತಿಳಿಯದು. ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಜೀವನ ಒಂದು ಮಿಸ್ಟೀರಿಯಸ್ ( mysterious) ಆದಂತಹ ರೋಚಕ ಕಥೆಯೆಂದೆ ಹೇಳಬಹುದು. ಅಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ನಿಗೂಢತೆಗಳು ಅಡಗಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರತಿ ನಿಗೂಢತೆಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ ಬಿಡಿಸಿ ಆಳವಾಗಿ ನೋಡಿದಷ್ಟು ನಮ್ಮ ಅಂತರಾಳದ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಭೇಟಿಮಾಡುತ್ತೆವೆ.
ನನ್ನಂತಹ ಅವನಲ್ಲದ ಅವಳು ತುಂಬು ಗರ್ಭಿಣಿಯರಂತೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾವೆಷ್ಟೇ ಅದುಮಿ ನಮ್ಮ ಹೆಣ್ತನವನ್ನು ಒತ್ತಿ ಇಟ್ಟರು, ಅದು ಗರ್ಭದರಿಸಿದ ಗರ್ಭಿಣಿಯಂತೆ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಸುಳಿವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಸರಿಯಾದ ಸಮಯ ಬಂದಾಗ ಅನುಭವಿಸಾಲಾಗದಷ್ಟು ಬೇನೆ ಕಣ್ಣಿರುಗಳು, ಸಹಿಸಲಾಗದಷ್ಟು ನಿಂದನೆ ಅಸಡ್ಡೆಗಳು ತಿಳಿಯದೆ ಹೆಣ್ತನಕ್ಕೆ ಜನ್ಮ ನೀಡುತ್ತದೆ.
ನಾನು ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ಗಂಡು – ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಇರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೆ ತಿಳಿಯದ ಮುಗ್ಧ ಜೀವಿ. ನನಗೆ ಈಗಲೂ ನೆನಪಿದೆ, ನಮ್ಮಮ್ಮನ ಆತ್ಮೀಯ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಚಂದ್ರಕಲಾ ಆಂಟಿಯ ಡೆಲವರಿಯಾದಾಗ ನಾನು ನಮ್ಮಮ್ಮನ ಕೂಡ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿಮಾಡಲು ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳನ್ನೇ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟಪಡುತಿದ್ದೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವರು ನಿಶಬ್ಧ ಹಾಗೂ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುತಿದ್ದರು. ಅಂದು ಆಂಟಿಯನ್ನು ನೋಡಲು ಹೋದಾಗ ನಾನು ಅವರನ್ನು ಇದು ಗಂಡು ಪಾಪಾ ಅಥವಾ ಹೆಣ್ಣು ಪಾಪಾ? ಎಂದು ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದ ಮಗುವನ್ನು ಇಣುಕಿ ಇಣುಕಿ ನೋಡುತ್ತ ಕೇಳಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು ಅದಕ್ಕೆ ಕೆಳಗೆ ಹಾಕಿದ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಸರಿಸಿ ನೋಡು, ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ ಎಂದರು. ಸರಿಸಿ ನೋಡಿದೆ,ಆ ಮಗುವಿಗೆ ನನಗೆ ಹೇಗೆ ಮುಂದೊಂದು ತೂಗುವ ವಸ್ತುವಿತ್ತು ಅದಕ್ಕೂ ಹಾಗೆಯಿತ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಹೆಣ್ಣೆಂದೂ ಭಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆ ಮಗುವು ಹೆಣ್ಣೆಂದೂ ಹೇಳಿದೆ. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಶಿಶ್ನ ಹಾಗೂ ಯೋನಿಗೆ ಇರುವ ಅಂತರ ತಿಳಿಯದ ಮುಗ್ಧತೆಗೆ ನಕ್ಕರು. ಆದರೆ ಅದರ ಅಂತರ ನನಗೆ ತಿಳಿದದ್ದು … ನನ್ನ ಟ್ಯೂಷನ್ ಟೀಚರ್ ಮಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಲೈಂಗಿಕವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿದಾಗ. ಆಗಲೇ ನನಗೆ ಹೆಣ್ಣಿನ ಹಾಗೂ ಗಂಡಿನ ಜನನಾಂಗದ ಅಂತರ ತಿಳಿದದ್ದು.
ಖಂಡಿತವಾಗಲು ಆ ಅಂತರದ ತಿಳುವಳಿಕೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಭೀಕರತೆಯ ಭಯಂಕರ ಆತಂಕವನ್ನೆ ತಂದಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಹೆಣ್ಣಲ್ಲವೆಂಬ ಭಯಂಕರ ಸತ್ಯ. ನನ್ನ ಒಳಗಿರುವ ಹೆಣ್ತನ ಯಾವುದೋ ಬೇರೆಯವರ ದೇಹದಲ್ಲಿದೆಯೆಂಬ ಕೊರಗು. ಅಮ್ಮ ಕೊಡಿಸಿದ ಚಿಟ್ಟೆಯ ಹೇರ್ ಕ್ಲಿಪ್, ಕೆಂಪಾದ ಹೇರ್ ಬ್ಯಾಂಡ್, ನನ್ನ ಪಿಂಕ್ ಫ್ರಾಕ್ ಎಲ್ಲವೂ ಕೇವಲ ನನ್ನೋಳಗಿರುವ ಹೆಣ್ತನಕ್ಕೆ ಆಟದ ಸಾಮಾನುಗಳಾಗಿದ್ದವು ಹೊರತು ಅದೆಂದು ನನ್ನ ಜೇವನಕ್ಕೆ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಉಪಯೋಗವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ನನಗಾದ ಆ ವಿಧಿಯ ವಂಚನೆ ನನ್ನನ್ನು ನನ್ನ ಹೆಣ್ತನದ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಹರಿವಿಗೆ ಅಣುಕಟ್ಟೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಾಲ ಚಕ್ರದ ತಿರುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯ ಕೇವಲ ತನ್ನ ಅಂತರಾಳದ ತಾಳಕ್ಕೆ ಕುಣಿಯುತ್ತಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಸಮಾಜದ ಕಟ್ಟಳೆಗಳಿಗಲ್ಲಾ. ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆ ಒದಗಲಿಲ್ಲ, ನಾನು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮಯ ಕಳೆದರು, ನನ್ನ ಗೊಂಬೆಯಾಟ, ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಾಟ, ನನ್ನ ದಯಾದಿ ಅಕ್ಕನೊಂದಿಗೆ ಆಡುವ ಮನೆಯಾಟವೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದ ಆ ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವಿಗೆ ಲಾಲಿ ಹಾಡುತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ನಿಜವಾದ ನೋವುಗಳ ಜಾಗಟೆ ನನ್ನ ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಮಲಗಿದ್ದ ಹೆಣ್ತನವು ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಎಚ್ಚರವಾಗುವ ಸಮಯ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿತ್ತು. ನನ್ನ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ನಾನು ಗಾಭರಿಯಾದೆ. ಹಸುಳೆ ಕರುವು ಅಪರಿಚಿತರನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಗಾಬರಿಯಾಗುತ್ತದಲ್ಲಾ… ಹ್ಞಾಂ… ಅಂತೆಯೆ ಈ ಅಪರಿಚಿತ ಬದಲಾವಣೆಗೂ ನಾನೂ ಕೂಡ ತತ್ತರಿಸಿ ಹೋದೆ.
ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಬೇಸಿಗೆ ರಜಾದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಯಾರು ಮನೆಯಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲಾ, ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದರು, ಇದ್ದ ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಹೊಳೆಗೆ ಆಡಲು ಹೋಗಿದ್ದಾ. ಎಲ್ಲರೂ ಬರುವುದು ತಡವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಮ್ಮನ ಸಹಾಯ ಕೈಯಾದ ನಾನು ಇದ್ದ ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬೆಳಗಿ, ಬಟ್ಟೆಯನೆಲ್ಲಾ ಒಗೆದೆ. ನೆನ್ನೆಯೆಲ್ಲ ನನ್ನ ತಿಂಡಿ ತಿನಿಸುಗಳ ಅಡುಗೆ ಪ್ರಯೋಗದಿಂದ ಎಣ್ಣೆ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಾನು ಅಡುಗೆ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಕಾಲಿಡುವಂತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಗೆರೆ ಎಳೆದಿದ್ದಳು. ಸ್ನೇಹಿತರು… ಆಗ ನನಗ್ಯಾವ ಸ್ನೇಹಿತರು? ಒಂಟಿ ಮನಸ್ಸು ನನ್ನದು. ನನ್ನ ರಾಜಕುಮಾರಿಯನ್ನು ಅದಾಗಲೇ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನಸಿ ಮಲಗಿಸಿದ್ದೆ. ಮಾಡಲು ಇನ್ನೇನು ಇಲ್ಲ. ಇರುವ ಟಿವಿ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಹಚ್ಚಿದೆ. ನಾಗಮಂಡಲ ಚಿತ್ರದ ಆ ಅಂದಗಾತಿ ನಾಯಕಿಗೆ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಋತುಮತಿಯಾದ ಮೊದಲ ದಿನವನ್ನು ಸಂಭ್ರಮಿಸಲಾಗುತಿತ್ತು. ಆ ಹೆಣ್ತನದ ಆಚರಣೆಗೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಆಸೆಪಟ್ಟಿತ್ತು. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನ ಮಗಳಂತೆ ಸಲಹಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ತಾಯಿಯಿಂದ ಕಲೆತ ತಾಯ್ತನದ ಪಾಠಗಳನ್ನು ನಾನೆಂದೂ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಕೋರಿಕೆಯಂತೆ ದೇವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಅರಿಶಿನವನ್ನು ಒಂದು ಬಟ್ಟಲಲ್ಲಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಚ್ಚಲಮನೆಗೆ ನಡೆದೆ. ಹಂಡೆಯಲ್ಲಿ ಹದವಾದ ಬಿಸಿ ನೀರು ಇತ್ತು. ನನ್ನ ದೇಹಕ್ಕೆ ಅಂದು ಅರಿಶಿನದ ಸ್ಪರ್ಶ, ನಾನು ಅದನ್ನು ಅಂತರಾಳದಿಂದ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದೆ. ನೀರು ದೇಹದಂಗಳದಲ್ಲಿ ಹರಿದು ಆ ಅರಿಶಿನದ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಯಿತಷ್ಟೆ, ಆದರೆ ಆ ಅರಿಶಿನ ನನಗೆ ದೇಹದ ಕಾಂತಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗು ಶ್ರೀಮಂತಿಸಿತು. ಬಚ್ಚಲುಮನೆಯಿಂದ ನಾನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಹೆಣ್ಣಾಗಿ ಬಂದೆ. ಅಮ್ಮನ ಕೋಣೆಗೆ ಬಂದು ಅವಳ ಸುಂದರ ಚಿನ್ನದ ಅಂಚಿನ ಕೆಂಪು ರೇಶ್ಮೆಯ ಸೀರೆ ನನ್ನನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿತು. ಕೋಣೆಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಅಣಗಿಸಿಟ್ಟ ಕಾಡಿಗೆಯ ಡಬ್ಬಿಯೊಳಗಿನ ಅಂಜನವು ಈಗ ನನ್ನ ಅಕ್ಷಿಯ ಅಂಚನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತು. ನನ್ನ ನಾಟ್ಯದ ಗೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ಕಾಲಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದೆ. ಅಮ್ಮ ಅವಳ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಈಗ ಅಲ್ಮರಾದ ಮೂಲೆಗೆ ಸೇರಿದ್ದ ಚೌರಿ ನನ್ನ ಕೇಶರಾಶಿಗೆ ಜೊತೆಯಾಯಿತು. ಹಣೆ ತುಂಬಾ ಕುಂಕುಮ, ಆ ದೊಡ್ಡ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನೆ ಮಹಾಕನ್ಯೆ. ಕುಣಿದೆ, ಹಿಗ್ಗಿದೆ, ಹಾಡಿದೆ… ನನ್ನ ಸಂತಸಕ್ಕೆ ಪಾರವೇ ಇಲ್ಲ. ಅಂದು, ಆ ದಿನ ನಾನು ದೊಡ್ಡವಳಾದೆ. ನನ್ನ ಸಂತಸದ ಮೈ ಮಾಟದಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಕಳೆದದ್ದೆ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅಯ್ಯೋ! ನೋಡಿದರೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಹನ್ನೆರಡು ಗಂಟೆಗೆ ಇನ್ನು ಐದೇ ನಿಮಿಷ! ಅಮ್ಮ ಇನ್ನೇನೂ ಡ್ಯೂಟಿಯಿಂದ ಅಕ್ಕಿಯನ್ನು ಕುಕ್ಕರ್‌ನಲ್ಲಿ ಬೇಯಿಸಲು ಬರುತ್ತಾಳೆ. ಎದ್ದೆನೊ ಬಿದ್ದೆನೊ ಎಂದು ಅವಸರ ಅವಸರದಿಂದ ಹಾಕಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಚ್ಚಿ, ಮಡಚಿ ಅದರದರ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಚೊಕ್ಕವಾಗಿಟ್ಟೆ. ಮತ್ತೆ ಬಚ್ಚಲುಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ತಣ್ಣೀರಿನಲ್ಲೆ ಮೈಗೆ ನೀರು ಚೋಪುತ್ತಾ ಸೋಪು ತಿಕ್ಕಿ ತಿಕ್ಕಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತೊಳೆದೆ. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಶಂಕೆ ಬರಬಾರದು. ಬಂದು ನನ್ನ ಚಡ್ಡಿ ಶರ್ಟ ವೇಷ ಧರಿಸಿದೆ. ಅದಾಗಿ ಐದು ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದಳು. ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಿಲಕಿಲನೆ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದೆ, ಅವಳಿಗೆ ಏನೂ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲವೆಂಬ ಸಂತೋಷ ನನ್ನಲ್ಲಿ. ಅವಳು ಕೋಣೆಗೂ ಹೋದಳು… ಅಬ್ಬಾ! ಏನೂ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಮಾಧಾನ.
ಆದರೂ ನಮ್ಮಮ್ಮನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಸಾಧ್ಯದ ಸಂಗತಿ. ಅವಳು ಬಹಳ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಹಾಗೂ ಜಾಣೆ. ಅಂತು ಇಂತು ನನ್ನ ಸಂತೋಷ ಸಮಾದಾನಗಳೆಲ್ಲವು ಅವಳ ಜಾಣತೆಗೆ ಕೈದಿಯಾಗಿ ಹೋದವು. ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡೆ. ಅದು ನಾ ವರೆಸಿದ ಟವಲು. ಆ ಬಿಳಿಯ ಟವಲೆಲ್ಲ ಅರಿಶಿನ ಅರಿಶಿನ. ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಏಟು ಬಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಹೇಳಬೇಡ, ಇನ್ನೂ ಮುಂದೆ ಈ ರೀತಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಗೋಳಾಡಿದೆ. ಸಾಯಂಕಾಲ ಆಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳ ಕಿಡಿ ಕೋಪ ತಣ್ಣಗಾಯಿತು. ನಾನು ಹೀಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಬಾರಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದೆನೆ, ತಪ್ಪಿಸಿಯೂಕೊಂಡಿರುವೆ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಆ ನೆನಪುಗಳು ಇಂದಿಗೂ ಮಂಜುಳ ಗೀತೆ.
ಎಷ್ಟೇ ಕಟ್ಟಳೆಗಳಿದ್ದರು, ಎಷ್ಟೇ ರೂದಿ ಬದ್ದಿಯ ಪರಮಾವಧಿಯೇ ಇದ್ದರೂ ಅದನೆಲ್ಲಾ ಮೀರಿ, ನನ್ನ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸ್ವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿ ಭಾರಿಯೂ ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಾಗ ನನ್ನ ನಿಗೂಢತೆಗಳನ್ನು ಛೇದಿಸಿ ಹೊಸದೊಂದು ಸತ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿದ ನೆಮ್ಮದಿ ಖುಷಿ. ನನ್ನ ಮೊದಲ ಸತ್ಯವು ಕಹಿಯಾಗಿರ ಬಹುದು. ಆದರೆ ನಂತರದ ಸತ್ಯದ ನಿಗೂಢತೆಯನ್ನ ಪ್ರತಿ ಭಾರಿ ಬಿಡಿಸಿದಾಗ ಅದನ್ನು ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಸವಿದಿದ್ದೇನೆ, ಅದು ನನ್ನನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಉಪ್ಪರಿಸಿದೆ ಹೊರತು ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಕೆಡವಿಸಿಲ್ಲಾ.
– ಶಿಲೋಕ್ ಮುಕ್ಕಾಟಿ ©
