Gender or Self?

The conversation with my friend triggered me a lot of realities that how all gender is violence. How I am boxed in the strings of gender in every slant of life. How distressfully I am accustomed to being gendered for all actions of my life. Whether it is any political or social movement gender is the main contradictory for all growth.

Unconsciously the gender becomes the centre of all identities. Well, I acknowledge that in this man’s world we women lose our existence, as a woman, I am challenged by all my actions for my gender. As a person who wants to claim human rights to all human beings, or as a feminist when I fight for the equality of various gender… somewhere I feel I am boxing myself with the least identities of my existence. And it erases the other capabilities of my life as a living being in this world. Somewhere as an Activist to challenge the sociopolitical tragedies we enforce ourself with that movement, and our rest of the life will be fastened with it. Where it reduces the chances to explore the various credential growth of our presence.

When I interviewed two amazing feminist Activists based in Bangalore, well I was so fascinated and proud of their work. But it also made me feel so contrite for their life, where they have sacrificed their own selves for decades to empower the equality and justice which lead them to lose themselves. And I feel that leads many activists to forget the cognizance of their exploration. For many months, I have been silent for all the questions of the political movement of various human rights. Because it scares me to lose my own self.

When I was 18, I entered the activism field. In these five years, it has given me the strength to battle any social or political prejudice. It has also given me a language to opinionative. But also it has inclined many fears of my existence when I was forced to be the representation of the particular community. It fears me about how people over generalise of my statements and stories for thousands of others who have different experiences within the same journey. People fail to understand the subjectivity of those actions, which again leads to discriminate others stories. Well, I wanted to realise how to not to lose myself in this battle of activism.

-Shilok Mukkati

 

Advertisements

Neuter Silence

In the hanging death of her body
She was killing it every day…
The pituitary was releasing
Testosterone that she didn’t want,
She got the “Dimple” to Simple her hormones
Women take that to stop the stream of sperms
She took that to stop the storm of testosterone…
Her unwanted boyhood got the unwanted hair
She burnt herself with the red rays
Carrying the marks on her face
She smiled back to each pain she got
On her cheeks, chins and upper lips…
Every day seeing her plain thorax
On the speculum where she was tarred
With the huge amount of mayhem…
She wanted to swell the flesh inside that…
And she wants to cut it down
Which invariably said she was a man…
She wanted to tear her skin
Cut her weans and meat and bones
to come out and gasp the vitality…

“To be a woman she always was…!”

Finally, her dysphoria was a grave
Which called her every day to
Embrace her for neuter silence…
She tore her body to give
A breath for her soul…

She left the body with bloodshedding
Everything into pieces and pieces
To her lover who blindly loved her…
Who didn’t love for her body…
But he loved her for who she was…!
She left him without telling a Good Bye…
Maybe the Good Bye would have spared her life?

                           -Shilok Mukkati

Unbinding Love

she was thrown to the black hole,
her hormones have been blitzed
her body and her emotions
he didn’t come near her
because her madness of love
has been invisible to him
her fight and her struggle
to love him every single day
have been scrambled and flattened
her hopes everyday
her tears have swamped
and overlapped all their memories
and she choose to leave her body
for her insane love
and to bind her soul
to unbind her love.

-Shilok Shivanya

ಬದುಕು ಪ್ರೇಮದಿಂದ

ಹದಿಹರೆದ ನಂತರದ ಬದುಕು,
ಗಡಿ ಬಿಡಿ, ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು, ಯೋಚನೆಗಳು,
ಸ್ವ ಪ್ರಾಕೃತಿಕ ಭಾವ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳು,
ಸಮಾಜದ ಸ್ಥಿರ ಕಟ್ಟಳೆಗಳೊಳಗೆ,
ಕಲಿಕೆ ಗಳಿಕೆಗಳೊಳಗೆ ಬೆಂದಿದ್ದೆ…
ಪ್ರತಿ ತಿಸರಗಳಿಗೂ ಉತ್ತರ?
ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವು ನನ್ನ ದೀಪ್ತತೆಯಲ್ಲೆ ಇತ್ತು!
ಮನದ ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿರುವ ಆ ಮಗು,
ಆ ಹೆಣ್ತನದ ಬೆಂಕಿ ವಿಹಂಗಮವನ್ನು
ನಾನೀಗ ಹಾರಲು ಬಿಟ್ಟೆ!
ರೂಧಿ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ಕಳಚಿ,
ವ್ಯವಸ್ಥೆತೆಗಳನೆಲ್ಲ ಸಡಿಸಿ,
ನನ್ನ ಸ್ವಂತಿಕೆಗೆ ಉತ್ತೇಜಿಸಿ,
ನನ್ನ ಕೃಷ್ಣತೆಗೆ ನಾನು ಹೆಮ್ಮೆಯಾಗಿರುವೆ.
ಹಾಕಿರುವ ನಿರುಪಯೋಗಿ ಗೆರೆಗಳನ್ನು ದಾಟಿರುವೆ,
ಜೋರಾಗಿ ನಗು, ಅಸೂಯೆ ಹಗೆತನವು ಅಚ್ಚರಿಸಬೇಕು,
ಪ್ರೀತಿಸು ನಿನ್ನ ನೀ ಪ್ರೀತಿಸು,
ಅವಳು ನನ್ನ ಮಗಳು, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು!
ನನ್ನ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಾಶಿಸುವ
ಶಕ್ತಿಯೊಳಗೆ ನನ್ನ ಮಾಧ್ಯಮ ಸೇತುವೆ,
ಒಂದಷ್ಟು ಸ್ಪಿರಿಚ್ಯುಯಾಲಿಟಿ,
ಐ ಲವ್ ಯೂ ನನ್ನ ಮಂತ್ರ,
ಬರೆವಣಿಗೆ ಪುಸ್ತಕಗಳು ನನ್ನ ಗಾರ್ಡಿಯನ್ಸ್,
ಕಪ್ಪು ನನ್ನ ಸೌಂದರ್ಯ ಗುಟ್ಟು,
ನನ್ನದೇ ಫ್ಯಾಶನ್ ಟಚ್,
ಹಾಗೆಯೆ ಒಂದಷ್ಟು ಬಡಿತಗಳಿಗೆ
ನನ್ನ ಬೆವರಿನ ಕುಣಿತ,
ಈ ಪ್ರಕೃತಿಗೆ ಪ್ಲೈಂಗ್ ಕಿಸ್,
ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಒಗೆಯ ಅಪ್ಪುಗೆ,
ನನ್ನ ನೋಡಿ ಬಾಲ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುವ
ಬೋನಿಗೆ ನನ್ನ ಮುತ್ತು,
ಒಂದು ಕಪ್ ಕಾಫಿ,
ನನಗಿಷ್ಟದಂತೆ ಅಲಂಕೃತ ಕೊಣೆ,
ನನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣತೆಯ ಕನವರಿಕೆ,
ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಐ ಲವ್ ಯೂ ಪಾಠಗಳು,
ನನ್ನ ರಾಜಕುಮಾರನಿಗೆ ತುಟಿಯ ಗಟ್ಟಿ ಚುಂಬನ.
ಮಳೆರಾಯನು ನನ್ನ ಬಿಸಿ ದೇಹದಮೇಲೆ
ನೀರ ಹನಿ ಚಿಮುಕಿಸಿದಾಗ,
ಬದುಕಿಗೆ ಪ್ರೇಮ ಹರಿಯುವುದು,
ನಾ ವದ್ದೆಯಾದರು,
ನಾನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸುಡುವೆ.
ನನಗಿಷ್ಟದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಖುಷಿಗಳನೆಲ್ಲ
ನಾನು ಆಚರಿಸಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುವೆ,
ಭಯದ ಕುಳ್ಳನೊಂದಿಗೆ ನನ್ನ ಕಬಡಿಯಾಟ,
ನನ್ನ ಬದುಕೊಂದು ಚ್ಯಾಲೆಂಜಿಂಗ್ ಗೇಮ್,
ನನ್ನದೇ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಾನಲ್ಲದೆ ಇನ್ಯಾರಿಗೆ ಗೆಲವು, ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನ ಬೇಕು,
ಒಂದಷ್ಟು ಸ್ವಂತಿಕೆ, ಒಂದಷ್ಟು ಪ್ರೇಮ,
ನಗು, ಶಕ್ತಿ, ಪ್ರಾರ್ಥನೆ,  ಸವಿ, ಸ್ಪರ್ಶ,
ಇದು ನನ್ನ ಹ್ಯಾಪಿ ಲೈಫ್,
ನನ್ನ ಖುಷಿಯ ಹೆಜ್ಜೆಗೆ
ನಾನಲ್ಲದೆ ಇನ್ಯಾರೂ ನಿರ್ಧರಿಸುವುದಿಲ್ಲ,
“ಬದುಕು ಪ್ರೇಮದಿಂದ…”
ನಿನ್ನ ಬದುಕನ್ನು!
                               – ಶಿಲೋಕ್ ಮುಕ್ಕಾಟಿ

“ಕಬಳಿಸುವ ಕ್ರಾಂತಿ ಕಾಡು”

ಚದುರಿದ ಲಿಂಗಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನದೊಂದು ಅಸ್ತಿತ್ವ,
ಚದುರಂಗದ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನದೊಂದು ಪ್ರಾರಂಭ.
ಪುರುಷತ್ವದ ಕಾವಳದಲ್ಲಿ ನಾನು ಅದೃಷ್ಯ,
ಸ್ತ್ರೀತತ್ವದ ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ನಾನು ಅಲಕ್ಷ್ಯ.

ದೇಹದ ಧ್ಯೇಯವ ಯಾರು ಕಂಡಾರು,
ಸಂತಾನದ ಉಳಿಗಾಲಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕಾಮಹಾಸಿಗೆ.
ಅನುರಾಗ, ಪ್ರಣಯಿಗಳು ದಾಸ್ಯದ ಸಂಭೋಗಕ್ಕೆ,
ನಶ್ವರದ ದೇಹದಾಚೆ ಪ್ರಾಣವು ಜೀವಿಸಿದೆ.

ಆ ಜೀವದೊಳಗೆ ಲಿಂಗಗಳ ಪರಿಮಿತಗಳಿಲ್ಲ,
ಅಲ್ಲೇನಿದ್ದರು ಎರಡೇ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಅಂಕಣ,
ನಲುಮೆಯ ರೆಕ್ಕೆಯನ್ನು ಬಡಿದು ಹಾರಾಡು,
ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಪ್ರತಿಕಾರದ ಕತ್ತಿಯೊಳ್ ಕಾದಾಡು.

ಆ ಅಹಿಂಸೆಯನ್ನು ನಾನೆಂದಿಗೂ ಮೆಚ್ಚಲಿಲ್ಲ,
ಕಿವುಚಿದ ಹಿಂಸೆಯ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದವಳು,
ಪ್ರೇಮಿಸುವುದನ್ನು ಪ್ರತಿ ಪಾವಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಲೆತವಳು,
ನನಗೆ ಅವಮಾನದ ಪ್ರತಿಕಾರವು ಸಿಟ್ಟು-ಪೇಮ.

ಒತ್ತಿ- ಒತ್ತಿ ಹಿಸುಕಿದ ಬೇನೆಯಲ್ಲವು ಉಬ್ಬರಿಸಿದೆ,
ಪ್ರವಾಹಿಸಿದೆ ನಾನು ಬಚ್ಚಿಟ್ಟ ಕಣ್ಣೀರು,
ಒಣಗಿ ಉಸುಕಿದ ಅವಳ ಮನಸ್ಸು,
ಈ ಪ್ರವಾಹದ ಉದ್ರೇಕದ ಹರಿವಿನಲ್ಲಿ ಹಸಿರಾಗಿದ್ದಾಳೆ.

ಆದರೆ ಅವಳು ಪ್ರಕೃತಿಯ ಶಾಂತತೆಯ ಹಸಿರಲ್ಲ,
ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ಅಂಗಳವನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡನಲ್ಲ,
ಸಮಾಜ, ಧರ್ಮ,  ಕಾಯಿದೆಯೆಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದನಲ್ಲ,
ಅದೇ…! ಆ ಕುಹುಕಿ ಜಮೀನುದಾರನ ಭೂಮಿಯನ್ನು
ಹಬ್ಬುವ ಮಜುಭೂತಿನ ಕಬಳಿಸುವ ಕ್ರಾಂತಿ ಕಾಡು.
 
                                                   – ಶಿಲೋಕ್ ಮುಕ್ಕಾಟಿ ©

ಅಜಗಜಾಂತರದ ನಲುಮೆ

ಅದೇನೋ ಭಾಂಧವ್ಯದ ಬೆಸುಗೆ,
ತಿಳಿಯದ ವಾಂಛಲ್ಯದ ಗ್ರಂಥಿಕೆ,
ಅಂಬಿಕೆಯ ಕುಕ್ಷಿಯ ಅವಿಭಾಗ್ಯ ಆಕೃತಿ,
ಅಂತರದ ನೆತ್ತರ ಹರಿವಿಕೆಯ ಪ್ರಕೃತಿ,
ಅಜಗಜಾಂತರದಲ್ಲಿಯೂ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮೈತ್ರಿಯತಿ.

ಮಾಂಸದ ಮೇಲಿರುವ ತೊಗಲು ಬೇರೆ,
ಆಶಯದ ಒಳಗಿರುವ ಅಳಲು ಬೇರೆ,
ನಮ್ಮದು ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಗಾಥೆಯ ತೆರೆ,
ನಮ್ಮದು ವಿಭನ್ನತೆಯ ಯಾತನೆಯ ಮರೆ,
ಅಜಗಜಾಂತರದಲ್ಲಿಯೂ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಅಕ್ಕರೆ.

ವ್ಯತ್ಯಾಸದ ವಾರ್ಧಕ್ಯದ ರಾಗ,
ಆಯುಷ್ಯದ ಸಾಂಗತ್ಯವು ಈಗ,
ನುಡಿಗಳ ಮೃದಂಗ ಬಡಿತ,
ಸಂಗಡಳ ಸಂವೇದನ ಮಿಡಿತ,
ಅಜಗಜಾಂತರದಲ್ಲಿಯೂ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸುಳಿತ.

ತರೆದಿದೆ ಭ್ರಾತೃತ್ವದ ಬಾಗಿಲು,
ಮೆರೆದಿದೆ ಮಿಶ್ರತ್ವದ ಮೆಟ್ಟಿಲು,
ನೀ ನನ್ನಯ ಅಕ್ಕರೆಯ ಅಕ್ಕ,
ನನ್ನಿಯ ಸಕ್ಕರೆಯ ಪಕ್ಕ,
ಅಜಗಜಾಂತರದಲ್ಲಿಯೂ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ತೆಕ್ಕ.

ಒರೆಸುವೆ ಕಂಬನಿಯ ತೊಟ್ಟು,
ಅಳಿಸುವೆ ಕತ್ತಲೆಯ ಮೆಟ್ಟು,
ಕಟ್ಟುವೆ ಅಳಿಸದ ಸೂಕ್ತ ಒಳಗು,
ಬೆಳಗುವೆ ಆರದ ದೀಪ್ತ ತೊಳಗು,
ಅಜಗಜಾಂತರದಲ್ಲಿಯೂ ಸಾಗಲಿ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಪಯಣ…
ಅಜಗಜಾಂತರದಲ್ಲಿಯೂ ನೆಲಸಲಿ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸ್ಮರಣ…
                     
                                                                 -ಶಿಲೋಕ್ ಮುಕ್ಕಾಟಿ. ©

Kinnaras Of The Dark World

Look at us, born as sluts,…
Bearing the embargo of heats,
The tears of a girl are rushed by compassion,
The tears of an effeminate are crushed by exasperation.

My mother loves me, but never understands me.
As for my Father, I am not the one he wanted.
For the siblings we are ghastly speech,
Forget the relatives, it’s a far speech at all.

My childhood was drenched by the rain of molestation,
Hush…! They zipped my mouth, never opened my abduction,
Here comes the lover in my sixteens,
But for him it’s only the lust, not love.

Never told the reality of molestations, exploitations,
Even If I tell, Who’s there to listen to my oppression?
I was chased by the nightmares of shame and abandon,
My bed is wet with the tears and blood.

Even the Gods do not have many names,
But we are labelled as such it blows our names,
The labels have sucked like bloody leeches do,
The labels are swallowed and we curl as Pythons do.

Noose, Bottles of poisons, Pond and Well,
Welcomes as days rolled as well,
But the fire of femininity is burning in the heart,
Why should we die when there is no fault?

In the roasting prison of manly bones,
I’m the burning womanly soul,
In the world of darkness,
With the crown of Shining tears,
I’m the lightening power who rules the hurdles dawn & dusk.

Neither the masculine sea of dropping seeds,
Nor the feminine nature giving breathes,
I’m the space and peace between them,
I’m the genderless guardian angel of the gender hum…

The pages of the Vedas called us as Kinnars,
We are the two spirited people over the seas,
The Kali of revolution has come by rushing,
Hear the awaited battle of equality roaring.

You so called nature’s dear Homo sapiens,
To flood the erroneous justification of you,
To blood the stereotypes of hierarchy & patriarchy,
To teach what real humanity is… We have come.

For the realisation and recognition of our existence & dignity,
Here we are, The Kinnaras of the dark world…

– SHILOK MUKKATI